20 lutego, 19 marca 2016 r. (sobota)
wyjazd z Ełku - godz. 16:00
spektakl - godz. 19:00
przewidywany powrót ok. godz. 23:30 Opera i Filharmonia Podlaska w Białymstoku bilet: 120 zł* osoby zainteresowane - kontakt w kasie biletowej ECK 87 621 71 56 - zobacz grafik kasy
cena biletu zawiera transport, bilet, ubezpieczenie NNW czas trwania spektaklu: 2h 40 min. (w tym 1 przerwa 25 min.) Spektakl „Upiór w operze” zalecamy osobom powyżej 7. roku życia. Dzieci w wieku poniżej 5 lat nie będą wpuszczane na widownię. Uwaga! Spektakl z efektami pirotechnicznymi (efekty świetlne i hukowe).

Obsada:
UPIÓR - DAMIAN ALEKSANDER / TOMASZ STECIUK
CHRISTINE DAAÉ - EDYTA KRZEMIEŃ / PAULINA JANCZAK / KAJA MIANOWANA
RAOUL DE CHAGNY - RAFAŁ SUPIŃSKI / BARTŁOMIEJ ŁOCHNICKI
CARLOTTA GIUDICELLI - ANNA WOLFINGER / MAGDALENA MASIEWICZ / AGNIESZKA DONDAJEWSKA
UBALDO PIANGI - KRZYSZTOF STANKIEWICZ / PRZEMYSŁAW BORYS
RICHARD FIRMIN - GRZEGORZ PIERCZYŃSKI / MACIEJ NERKOWSKI
GILLES ANDRÉ - TOMASZ STECIUK / JAKUB WOCIAL / PAWEŁ STRYMIŃSKI / WOJCIECH DMOCHOWSKI
MEG GIRY - HANNA RÓŻANKIEWICZ / KAJA MIANOWANA
MADAME GIRY - ANITA STECIUK / JOANNA TRAFAS
JOSEPH BUQUET / LICYTATOR - BOGDAN KORDY / ADAM WĘGLIŃSKI
GARDEROBIANA - AGNIESZKA DENIZIAK

PROLOG
Paryż, rok 1911. Na scenie Opera Populaire trwa aukcja dekoracji teatralnych. Stary Raoul, wicehrabia de Chagny, kupuje pozytywkę z małpką. Numer 666 to żyrandol, który przed laty spowodował słynną katastrofę w „tajemniczej historii Upiora w operze”. Zapalony żyrandol powraca na swoje dawne miejsce pod sufitem teatru...
AKT I
Opera Populaire wiele lat wcześniej. Trwa próba do opery „Hannibal”. Dotychczasowy właściciel oznajmia zespołowi, że sprzedał teatr panom Firmin i André. Nowi dyrektorzy przyglądają się tancerkom – zwłaszcza młodej Christine Daaé. Proszą primadonnę Carlottę o wykonanie arii z III aktu opery. Jej popis przerywa oberwanie kurtyny. Zespół podejrzewa, że za wypadkiem stoi tajemniczy „duch opery”. Gdy diwę zastępuje Christine, śpiewa nadspodziewanie dobrze – to podobno zasługa jej zagadkowego „mistrza”. Po premierze do garderoby nowej gwiazdy przychodzi Raoul, wicehrabia de Chagny, nowy patron teatru. Okazuje się, że oboje znali się w dzieciństwie. Po wyjściu Raoula ujawnia się zazdrosny „mistrz” w masce i zabiera dziewczynę do swojego podziemnego królestwa. Zafascynowana – zrywa maskę skrywającą jego twarz. Rozwścieczony początkowo Upiór skarży się na los, który uczynił z niego odmieńca. Tymczasem na scenie Buquet – szef maszynistów – straszy tancerki opowieściami o Upiorze i o jego groźnym lasso. Nowi dyrektorzy zaczynają dostawać niejasne listy, w których „duch opery” domaga się loży nr 5 do swojej wyłącznej dyspozycji i domaga się zmian w obsadzie przygotowywanej opery „Il Muto”. Christine ma wystąpić w głównej roli, Carlotta zaś dostać rolę niemą. Urażona diwa posądza o spisek Christine i Raoula, ale udaje się postawić na swoim, kiedy grozi, że odejdzie z teatru wraz z mężem tenorem Piangim. Podczas premiery Raoul prowokacyjnie zajmuje miejsce w loży nr 5. Przedstawienie przerywa ingerencja Upiora, który sprawia, że Carlotta traci nagle głos. W zamieszaniu na scenie zostaje znaleziony trup Buqueta. Christine przyznaje Raoulowi, że była w kryjówce Upiora. On nie dowierza jej, ale oferuje opiekę i wyznaje miłość. Upiór podsłuchuje ich i obiecuje zemstę. Sprawia, że podczas ukłonów po „Il Muto” na scenę spada żyrandol.
AKT II
Po kilku miesiącach śmietanka towarzyska Paryża pojawia się na balu maskowym w operze. Christine i Raoul są zaręczeni, ale dziewczyna nalega na utrzymanie tego w tajemnicy. Zabawę przerywa pojawienie się Upiora, który wręcza dyrektorom partyturę swojej opery „Don Juan tryumfuje” i żąda wystawienia jej przez teatr. Utrzymuje, że dziewczyna nadal należy do niego. Madame Giry, nauczycielka tańca, mówi Raoulowi, kim naprawdę jest Upiór: to geniusz o zdeformowanej twarzy, od lat zamieszkujący podziemia opery, gdzie komponuje muzykę i prowadzi eksperymenty z dziedziny inżynierii. Realizacja żądań Upiora wywołuje zamieszanie, które potęgują jego kolejne listy. Raoul proponuje zastawienie pułapki na Upiora podczas premiery „Don Juana” z Christine jako przynętą. Próby do nowej opery posuwają się opornie, jej materiał muzyczny jest co najmniej niekonwencjonalny. Rozdarta Christine udaje się na grób ojca, gdzie postanawia zrzucić z siebie cienie przeszłości. Na cmentarzu dochodzi do otwartej walki pomiędzy Upiorem i Raoulem. Christine ucieka z narzeczonym, Upiór znów przysięga zemstę. W dniu premiery wspierany przez policję Raoul zostawia w teatrze pułapkę. W kulminacyjnym duecie towarzyszy Christine zamaskowana postać – to nie może być Piangi. Dziewczyna domyśla się prawdy i demaskuje Upiora oczach publiczności. Kiedy oboje znikają, Carlotta odkrywa martwe ciało Piangiego. Rozjuszony tłum rusza w pościg za Upiorem, aby pomścić jego ofiary. Madame Giry podprowadza Raoula pod kryjówkę Upiora. Najważniejsze, by „przed nosem trzymać dłoń” – to jedyna ochrona przed lassem... Kryjówka na podziemnym jeziorze staje się miejscem ostatniej konfrontacji. Christine, zmuszona przez Upiora do przywdziania ślubnej sukni, spodziewa się najgorszego. Upiór jest przekonany, że dziewczyna nie jest w stanie go pokochać ze względu na szpetotę twarzy. Dla Christine jednak liczy się wnętrze człowieka, czego Upiór nie rozumie. Raoul pada ofiarą lasso w chwili przybycia do kryjówki. Upiór stawia ultimatum: życie wicehrabiego za dozgonną miłość Christine. Raoul gotów jest oddać życie za jej wolność. Christine daje wyraz współczuciu dla Upiora i całuje go – zdumiony tym gestem Upiór pozwala narzeczonym dpłynąć.